Wanneer iemand sterft die je dierbaar is, komt de nabestaande vaak terecht in een moeilijke, verwarrende periode. Het is alsof de grond onder de voeten wegzinkt en men door verdriet overmand alleen nog naar zichzelf en de overledene kan kijken. Ondertussen draait de wereld verder alsof er weinig of niets aan de hand is.
Heel dikwijls herhaalt zich hetzelfde scenario. Er is veel volk bij de uitvaart en ook de weken daarna. Het oprecht meeleven van vrienden en bekenden doet deugd. De nabestaande voelt zich door velen gedragen en gesteund om de eerste moeilijke tijd van afscheid en verlies door te geraken.
Na verloop van tijd begint echter het lange, vaak uitzichtloze rouwproces met heel diverse, voorheen ongekende emoties, terwijl de kring van meelevende mensen ondertussen kleiner is geworden of zelfs helemaal niet meer aan de orde is. De telefoon rinkelt minder, de deurbel lijkt stom. Weinigen uit de omgeving durven nog vragen of het wel gaat.
Sommige nabestaanden worden wel blijvend omringd door een trouwe kring en getuigen dat zij daar enorm dankbaar voor zijn. Toch blijft het een feit dat een overgrote meerderheid van nabestaanden zich emotioneel verwaarloosd voelt. Voor hun innerlijk gevecht om het verlies een plaats te geven, is weinig ruimte en veel onmacht.
Regels die zeggen op welke manier men het leven van elke dag terug kan opnemen, bestaan niet. Ieder mens is uniek en ervaart de emoties van pijn en verdriet dan ook op een eigen, unieke wijze. Toch kan een goede luisteraar hier wel heil brengen. Tussen de woorden, de zinnen en de stilte hoort hij meer dan alleen wat gezegd of gezwegen wordt. Wie met hart en oren goed probeert te luisteren en zich kan inleven in de emoties van de ander is voor de nabestaande een welgekomen gast.
Het OCMW van Hove wil hier ook zijn steentje bijdragen en mensen die ouder zijn dan 70 jaar en iemand dierbaar hebben verloren een bezoek brengen. Gewoon maar om te zeggen: wij hebben aandacht voor jouw verdriet.