In 1968 organiseerde de scoutsvereniging de eerste editie van het Skifflefestival, een festival dat in die mate verschilde van alle andere festivals in ons land, dat er geen betaalde bekende groepen optraden, maar wel onbetaalde, meestal onbekende groepen die met elkaar in competitie moesten treden met louter akoestische, bij voorkeur zelfgemaakte instrumenten. Het was een schot in de roos: het festival werd uitgezonden door de televisie en maakte naam in de kleinkunstwereld. Onder andere Kris De Bruyne werd op deze talentenjacht ontdekt. Een van zijn vrienden had hem ingeschreven, en met lood in de schoenen en twee liedjes in zijn gitaarkoffer stapte hij het podium op. Eén nummer - De Lustmoordenaar - was een eigen compositie. Het andere bleek een satirische bluesversie van Klein klein kleutertje. Goed voor een finale, maar ook voor een probleem: in de eindronde moesten immers twee andere songs worden gespeeld, en die had hij niet. Juryvoorzitter Wannes Van de Velde maakte misbruik van zijn functie: met zijn zegen mocht De Bruyne uitzonderlijk dezelfde liedjes spelen. En hij won. Op 10 sept 1972 werd de vijfde en laatste editie ingericht.
